28 listopada 2011

Zima idzie, czyli uszczelnianie okien


Okna drewniane, okna PCV, czterokomorowe, sześciokomorowe... Bez względu na budowę, materiały oraz markę, okna wymagają konserwacji. Kiedy natomiast czasy świetności mają już za sobą, powinniśmy pomyśleć o ich uszczelnieniu, tym bardziej, że zima zbliża się wielkimi krokami. Najprostszym sposobem ochrony przez zimnem jest zmniejszenie szczelin pomiędzy skrzydłem, a ramą, poprzez założenie specjalnych uszczelek. Dostaniemy je w każdym markecie budowlanym. Możemy wybierać pomiędzy różnymi profilami, a także materiałem, z jakiego są wykonane.

Rada Pana Fleksa: Jeśli nasze okna są bardzo zniszczone, uszczelnianie będzie jedynie doraźnym sposobem na ciepło w domu - nie unikniemy pewnie ich wymiany. Producenci uszczelek oferują jednak kilka różnych profili, które uzupełniają szpary o określonej wielkości. Potrzebnych informacji szukajmy na opakowaniu. Dla przykładu: uszczelka o profilu P skutecznie zamaskuje większe przerwy, uszczelka płaska - dużo mniejsze. 

Jak uszczelnić okno? To bardzo prosta praca. Możemy wykonać ja na dwa sposoby - skorzystać ze wspomnianych uszczelek, lub wyregulować okucia w sposób, jaki przewidział producent. Zacznijmy od uszczelek. Czego potrzebujemy? 
  • uszczelka 
  • nóż do tapet/nożyczki
  • odtłuszczacz do ram okiennych (może to być rozcieńczalnik uniwersalny lub benzyna ekstrakcyjna)
Zaczynamy od dokładnego oczyszczenia ramy okiennej. Uszczelka ma specjalną warstwę kleju, więc powierzchnia powinna być dobrze odtłuszczona. Odmierzamy odpowiednie odcinki uszczelki, a następnie usuwamy taśmę ochronną i równomiernie przyciskamy do ramy. 

Od tego jak starannie przygotujemy podłoże zależeć będzie efekt naszej pracy.
Uszczelkę docinamy na odpowiedni wymiar i przyklejamy za pomocą warstwy samoprzylepnej.
Drugim sposobem na zwiększenie szczelności skrzydeł jest wyregulowanie okuć. Jak wyregulować okucia? Jest to czynność banalnie prosta, do jej wykonania potrzebujemy klucza z łbem imbusowym.


Rygle okien zamocowane są na mimośrodzie. Oznacza to, że nie obracają się osiowo, ale z lekkim "wychyleniem". Regulując je możemy sprawić, że skrzydło okna będzie mniej lub bardziej dociągane do ramy.

Rada Pana Fleksa: Jeśli zdecydujemy się wyregulować okna na okuciach, pamiętajmy, aby każde z nich ustawić w tej samej pozycji. Jeśli o tym zapomnimy, rama okienna będzie z dociągana z różną siłą, co spowoduje wypaczenie ram.
Praca nie powinna zając nam więcej, niż 15-20 minut. Przed nadejściem mrozów i zimy powinniśmy także nasmarować okucia, aby łatwiej poruszały się w prowadnicach. Czym nasmarować okucia okienne? Zapraszam do lektury TIPa poniżej ;-)

Rada Pana Fleksa: Do smarowania okuć możemy użyć jednego z preparatów dostępnych w każdym większym markecie budowlanym. Nie polecam WD-40, ponieważ zasadniczo jest to preparat wypierający wodę. Do okuć możemy użyć oleju maszynowego lub wazeliny technicznej, która nie odbarwi nam ram z PCV. Pan Fleks zdecydowanie odradza eksperymentowanie z olejami i tłuszczami spożywczymi - naturalne oleje mineralne dość szybko się utlenią i stracą swoje właściwości, a jeśli wytrwają do lata - mogą zjełczeć jak każdy naturalny tłuszcz.

17 listopada 2011

Ścianka TV, czyli jak zamontować telewizor, a przy okazji napić się piwa



Na blogu już od dłuższego czasu Pan Fleks nie publikował żadnego projektu (jego świat chwilowo opanowały narzędzia (szczególnie te z marketów)), więc nadszedł czas, aby to naprawić. Dzisiejszy post będzie poświęcony budowie prostej ścianki, na której powiesimy telewizor lcd. Jest to bardzo prosty, aczkolwiek czasochłonny (ze względu na malowanie), projekt. Poziom trudności Pan Fleks określił na jeden młotek, bo większość elementów kupimy jako gotowe. 
Czego potrzebujemy? 

  • kantówka iglasta 45 x 45 x 2200 mm - 4 sztuki
  • kantówka iglasta 45 x 45 x 800 mm - 2 sztuki
  • płyta MDF 1200 x 2200 - 1 sztuka
  • listwy maskujące 1200 mm - 5 sztuk
  • kołki do szybkiego montażu
  • podkład do zagruntowania MDFu
  • klej do drewna
  • uchwyt do telewizora
  • listwa LEDowa (w zależności od wielkości ścianki)
  • zasilacz do LEDów
  • wkręty do drewna
oraz narzędzia
  • wiertarka udarowa lub młotowiertarka (w zależności od tego, z czego zbudowano ściany)
  • wiertarko-wkrętarka akumulatorowa
  • młotek
  • wiertła
  • poziomica
  • wałek do farby i podkładu
  • otwornica i wiertła do drewna
  • zestaw bitów
Do czego jest nam potrzebna taka ścianka? Otóż jest przynajmniej kilka powodów: po pierwsze można zaimponować Śwagrowi, który wprawdzie ściankę także posiada, ale nie jest ona w kolorze gustownej fuksji. Po drugie - zawieszony na ścianie telewizor sprawia wrażenie lewitującego, a jak wiadomo, w pewnych sytuacjach my czujemy się podobnie - warto mieć wówczas kompana. Pozostałe powody są zupełnie irracjonalne - potrzeba schowania kabli i względy estetyczne są tutaj zupełnie nieistotne. Ale, ale - robota czeka, więc zaczynajmy!

Przygotowanie

Zacznijmy od przygotowania poszczególnych elementów. Kantówkę kupimy bez problemu w każdym markecie budowlanym bądź tartaku. Jeśli zaopatrujemy się w tym drugim źródle, zwróćmy uwagę, aby drewno nie było wilgotne. Kantówkę przycinamy na odpowiedni wymiar - w projekcie Pana Fleksa wysokość ścianki to 220 mm. Kantówki są w sumie 4 - dwie z nich przykręcimy na stałe do ściany, a pozostałem dwie - do MDFu. Dzięki temu ściankę zamontujemy niejako w szynach i będzie ją można w dowolnej chwili zdemontować. Pierwszą czynnością jest wyznaczenie pionów:


Następnie wiercimy w kantówce otwory, przez które przejdą kołki do szybkiego montażu. Otwór wywierćmy wiertłem o 0,5 cm większym, niż średnica kołka. W projekcie użyto kołków Fischera (Fischerowi będzie poświęcony osobny artykuł). Otwory w ścianie wiercimy przy użyciu młotowiertarki (ściany z betonu) lub wiertarki udarowej (cegła, pustak, miękkie materiały). 

Pionowe poprzeczki ścianki. Do MDFu przykręcimy identyczne kawałki, przesunięte w bok o szerokość kantówki. Dzięki temu w późniejszej fazie zamocujemy tym sposobem ściankę.

Poziomie porzeczki będą stanowiły dodatkowe wzmocnienie dla uchwytu na telewizor. Ich wysokość powinniśmy określić w sposób, który umożliwi nam przykręcenie do nich uchwytu, bezpośrednio przez płytę MDF.

To jest zazwyczaj moment, kiedy mamy wielką ochotę rzucić wszystko w diabły lub napić się piwa. Bez większych skrupułów wybierzmy tę drugą opcję. Podczas picia piwa cofnijmy się w czasie. Wyobraźmy sobie, że oglądając na TVN24 newsa o tym, że PZPN nie umieścił na koszulkach reprezentacji orzełka, przypomnieliśmy sobie, aby zagruntować płytę z MDFu! 

Kiedy znajdziemy już miejsce, w którym kupimy MDF (hurtownie meblowe, markety OBI), poszukajmy preparatu, którym możemy go zagruntować. Pewne znane w Polsce czasopismo dla majsterkowiczów z upodobaniem stosuje w swoich projektach MDF. Ponieważ są to jednak przedruki z czasopism niemieckich, nie ma tam informacji o preparacie do gruntowania dostępnym w Polsce. Nie drżyjcie jednak, drodzy Czytelnicy! Pan Fleks zakupił i przetestował takowy, a teraz serdecznie go poleca: jest to emulsja  gruntująca Śnieżki, przeznaczona do wnętrz, płyt G-K, a także drewna i materiałów drewnopochodnych. Szczegóły znajdziecie na stronie producenta.

Czemu ma służyć gruntowanie? Po pierwsze MDF jest tworzywem bardzo chłonnym - gruntowanie (szczególnie płaszczyzn po cięciu) zmniejszy chłonność płyty. Po drugie emulsja nada powierzchni chropowatość, dzięki której farba lepiej przylgnie i dokładniej pokryje. Emulsję nakładamy wałkiem (takim samym, jak do farb emulsyjnych). Jeśli zdecydujecie się ozdobić płytę poprzecznymi listwami, pamiętajcie, aby w miejscach, gdzie będą one przyklejane zabezpieczyć płytę taśmą malarską! 

Rada Pana Fleksa: Przed zagruntowaniem płyty dokładnie ją odpylmy. Do malowania użyjmy wałka przeznaczonego do emulsji wodnych, ze średnim runem.

Przyszedł czas na LEDy, dzięki którym uzyskamy ciekawy efekt świetlny. Gotowe taśmy z diodami LED kupimy przez internet lub w markecie budowlanym. Ceny są bardzo różne - za średniej jakości taśmę zapłacimy około 10-15 PLN za metr bieżący. Do LEDów powinniśmy dokupić także odpowiedni zasilacz. Najlepiej, jeśli będzie to zasilacz stałoprądowy (nie może to być transformator do halogenów!). Zasilacz i kable zamontujemy z tyłu płyty. Samą taśmę przykleimy do wewnętrznej części płyty - taśma posiada przylepiec, nie musimy używać kleju: 


Jeśli przyjrzymy się taśmie, zobaczymy, że jest ona podzielona na kilkunastocentymetrowe odcinki. W tych miejscach możemy ją przeciąż nożyczkami. Do pocynowanych pól dolutujmy przewód dwużyłowy, który podłączymy do zasilacza. Zastanówmy się także nad sposobem uruchamiania świateł - może to być prosty włącznik natynkowy ukryty za telewizorem, albo przewód sieciowy zakończony wtyczką podłączony do programatora czasowego - wówczas światło będzie zapalało się i gasło w ustalony wcześniej sposób. 

Rada Pana Fleksa: Jak wybrać diody LED? Zasadniczo taśmy różnią się kilkoma parametrami. Pierwszym jest barwa światła - od białej, po czerwoną i pośrednie odcienie. W sklepach spotkamy się z określeniem ciepłej i zimnej bieli. Chodzi o temperaturę barwową - im "zimniejsza", tym kolor bardziej niebieski. Barwa ciepła oznacza kolor zbliżony do żółtego. Ważnym czynnikiem jest ilość diod na metr bieżący, a także jasność na metr bieżący wyrażona w Watach na metr (W/m). Zastosowane w projekcie diody LED to najtańsza taśma dostępna w Castoramie. Na każde 10 cm długości przypadają 3 diody LED. Ponieważ LEDy nie będą głównym źródłem światła w salonie, taka opcja w zupełności nam wystarczy.  Ważną sprawą jest także dobór zasilacza - każdy ma opisaną na obudowie, bądź kartoniku wydajność prądową, podawaną w formie maksymalnej długości taśmy, jaką możemy zasilić. Oczywiście warto wybrać model z lekkim zapasem mocy.

Mamy już zagruntowaną i pomalowaną na ostateczny kolor ściankę. Do ściany przymocowaliśmy już stelaż, wypiliśmy 3 piwa i przeklęliśmy po stokroć PZPN. Czas zamontować ściankę. Pan Fleks użył tutaj pewnego prostego patentu. Otóż do zamocowania płyty użyjemy tutejek dwugwintowych i śruby z gwintem metrycznym. W kantówce przymocowanej do ściany wiercimy otwory (wystarczą w dwóch miejscach, na różnej wysokości). W otwory wkręcamy tuleję dwugwintową: 

Tulejka z podwójnym gwintem - bardzo sprytny wynalazek. Na zewnątrz gwint do drewna, wewnątrz - metryczny [zdjęcie pochodzi z serwisu metalpedia.pl]. 


Sposób zamocowania ścianki - śruba przechodzi przez obie kantówki i wkręca się w tulejkę zamontowaną w stelażu.

Zbliżamy się powolutku do końca projektu (macie jeszcze piwo?). Pozostały nam jeszcze prace wykończeniowe oraz montaż uchwytu na telewizor. Uchwyt dobieramy w zależności od ciężaru i wielkości telewizora. Możemy wybrać opcję standardową, czyli uchwyt nieruchomy, bądź taką, która pozwala na ruch TV w dwóch płaszczyznach. Po wypoziomowaniu i nawierceniu otworów przykręcamy uchwyt do ścianki. Jeśli zrezygnowaliśmy z poprzeczek wzmacniających stelaż, uchwyt zamocujmy za pomocą śrub i nakrętek. W płycie wywierćmy także otwór, przez który wpuścimy kable. Najlepiej użyć do tego otwornic do drewna


Rada Pana Fleksa: Jeśli do wiercenia używamy akumulatorówki, ustawmy przekładnię na I biegu (narzędzie ma wówczas większy moment obrotowy, ale mniejszą prędkość). Nie wycinajmy na siłę całego otworu, ale wycofujmy co jakiś czas otwornicę, aby ją oczyścić ze zwiercin. Nie dociskajmy narzędzia do płyty, ale raczej wykonujmy nią koliste ruchy. Po wykonaniu zadania...wypijmy piwo!
Pozostało nam już tak naprawdę niewiele pracy, czyli przyklejenie ozdobnych listew. Są to listwy maskujące, które po wyszlifowaniu pomalowano taką samą emulsją, jak ściana, na której przymocowaliśmy nasze centrum TV.  Listwy mocujemy za pomocą kleju do drewna i ewentualnie pistoletu na sztyfty: 



Ponieważ w trakcie budowy wypiliśmy przynajmniej 5 piw, nie pozostaje nam nic innego, jak tylko... zaprosić Śwagra na mecz. Ze świeżym zapasem, rzecz jasna!
Smacznego!


15 listopada 2011

"Mistrzowie rzemiosła" - zapomniane zawody w wydaniu BBC

Zdjęcie pochodzi z serwisu BBC
Mistrzowie rzemiosła (oryg. Mastercrafts) to seria programów zrealizowana w Wielkiej Brytanii przez telewizję BBC, emitowana od lutego 2010 do marca 2010. Każdy z odcinków poświęcony jest innemu zawodowi. Możemy zasmakować w pracy witrażysty, stolarza, kamieniarza oraz innych. Każdy z mistrzów wykonuje swoje prace bez zaawansowanych narzędzi, czyli tak, jak przed wieloma laty. W programie uczestniczy również 3 adeptów danego rzemiosła, a po kilkutygodniowym kursie pod okiem mistrza przygotowują własny projekt, który oceniają specjaliści. Prowadzącym jest Monty Don, brytyjski dziennikarz.

W Polsce Mistrzów rzemiosła emitowała telewizja Domo.tv, dostępna na platformie Cyfra + oraz u operatorów telewizji kablowej. Niestety, seria już się zakończyła, ale na szczęście odnajdziemy ją w internecie: 

Green Woodcraft, część pierwsza: 


Stone Masonry, część pierwsza:


Pozostałe odcinki w serwisie YouTube. Gorąco polecam!

12 listopada 2011

Polerka Parkside PWP 90 A1 - jak przygotować auto do zimy? Elektronarzędzia z marketu spożywczego, cz.4


Początek jesieni to bardzo dobry moment, aby odpowiedni przygotować auto do nadchodzącej zimy. Oprócz wymiany opon, sprawdzenia stanu i kondycji płynu chłodniczego oraz akumulatora, warto zabezpieczyć powłokę lakierniczą. Ze względu na mrozy i śnieg rzadko mamy okazję, aby dokładnie umyć auto, więc korzystając z długiego weekendu Pan Fleks postanowił zakonserwować lakier niebieskiego krążownika (mając na uwadze listopadową datę, pamiętajmy, aby polerowanie wykonać stojąc na baczność ;-)).
Oprócz niewątpliwej przyjemności wynikającej ze spędzenia kilku godzin "przy aucie" jest to doskonała sposobność do przetestowania narzędzia, które Pan Fleks zakupił podczas wspomnianej w poprzednich postach promocji w markecie spożywczym. 
Mowa o narzędziu marki Parkside PWP 90 A1. Jest to polerka samochodowa o mocy 90W, bez regulacji prędkości obrotowej, ale w dość bogatej "opcji podstawowej" i rozsądnej cenie. Wraz z polerką dostajemy bowiem dwie paru futerek do wstępnego i wykańczającego polerowania. 
Jak narzędzie sprawdzi się w praktyce? Czy niska cena oznacza akceptowalną jakość pracy? 



Dobra polerka to taka, która daje możliwość regulacji prędkości obrotowej (aby nie zniszczyć warstwy lakieru), jest dobrze wyważona, stosunkowo lekka i wydajna. Niestety, pierwszy kwadrans pracy z narzędziem Parkside pokazał, że jest to raczej antypolerka... Pierwszym problemem są ogromne wibracje na uchwytach narzędzia. Jest to zjawisko do tego stopnia nieprzyjemne, że średnio co 5-10 minut trzeba zrobić krótką przerwę. Druga sprawa to moc narzędzia, a raczej jej brak. Według danych producenta polerka ma silnik o mocy 90W. W połączeniu ze sporą średnicą talerza okazuje się, że jest to moc niewystarczająca. Przy nakładaniu gęstego wosku talerz znacząco zwalnia. Bardzo uciążliwy jest brak możliwości regulacji prędkości obrotowej talerza, co może zaowocować szpecącymi lakier okręgami. Oprócz tego polerka posiada szereg innych "upierdliwości". Nie da się jej zablokować do ciągłej pracy, więc polerowanie średniej wielkości kombi oznacza, że przez niemal 1,5 godziny musimy trzymać wciśnięty włącznik. Standardowa gąbka jest zbyt miękka to nanoszenia wosku, a jednocześnie zbyt twarda do jego polerowania. Futerko do wstępnego i wykańczającego polerowania gubi włosie...  


Narzędzie posiada spor wad, niemniej jednak można osiągnąć za jego pomocą zadowalające efekty. Wiążę się to jednak ze sporym nakładem pracy i dużą ilością czasu. Czy polerka Parkside to narzędzie, na które warto skusić się podczas popołudniowych zakupów w Lidlu? Jeśli ma służyć nam raz do roku, a do tego mamy możliwość kupna w promocji (za około 50 PLN) - oczywiście. Jeśli jednak chcemy polerować auto częściej niż raz na kwartał, koniecznie rozejrzyjmy się za czymś markowym. Okazuje się także, że na pozór miły gest producenta, który dodaje do polerki aż cztery zapasowe futerka, jest w rzeczywistości przekleństwem. Dodatki są bowiem bardzo mizernej jakości i niemal rozpadają się w trakcie pracy. Na szczęście średnica talerza polerskiego jest uniwersalna i umożliwia dokupienie futer i gąbek innego producenta. Ogólna ocena narzędzia nie jest ani zachęcająca, ani pozytywna. To bardzo tania polerka, której jakość wykonania i kultura pracy pozostawiają wiele do życzenia. Regularna cena - około 100 PLN - nie czyni z niej towaru wyjątkowo atrakcyjnego cenowo, a już z pewnością - jakościowo. Warto dobrze przemyśleć taki zakup!  

Zalety: 
+ cena, 
+ długi kabel sieciowy, 
+ bogate wyposażenie zestawu, 
+ gwarancja.

Wady: 
- mała moc, 
- kiepska jakość akcesoriów, 
- fatalna kultura pracy, 
- niewygodne uchwyty, 
- brak możliwości zablokowania urządzenia do pracy ciągłej.  


Ocena Pana Fleksa:


6 listopada 2011

Maktec w wersji Li-Ion


Linia produktów dla segmentu DiY sygnowana przez japońską Makitę wzbogaciła się o nową akumulatorówkę zasilaną baterią litowo-jonową. Narzędzia w czerwonej obudowie, znane majsterkowiczom jako "tańsza Makita", są na naszym rynku obecne od dłuższego czasu. W końcu doczekaliśmy się akumulatorówek z zasilaniem Li-Ion, o którego zaletach można opowiadać godzinami: lżejsze, wolne od "efektu pamięciowego", bardziej wydajne. etc...

Parametry narzędzia wyglądają obiecująco: 
  • Napięcie zasilania: 18 V
  • Maksymalna średnica wiercenia: 
  • stal  13mm
  • drewno 36 mm
  • Prędkość na biegu jałowym:     
  • I bieg:     0-400rpm
  • II bieg:    0-1400rpm
  • Maksymalny moment obrotowy:    
  • twardy:     42Nm
  • miękki:     24Nm   
  • Wymiary: 223x82x239mm
  • Waga:  1.7kg
Cena w PL nie jest znana.      

1 listopada 2011

Festool - religia dla snobów? Nie, to znacznie więcej!

Festool C12 oraz najmłodsza w rodzinie wkrętarka CXS Li 1,3. Poniżej systainery, czyli sprytne walizki do magazynowania i transportowania narzędzi.
Ostatnimi czasy kręciliśmy się wokół supermarketów, ba! momentami wręcz spożywczaków. Pora zatem, aby korzystając z uroków długiego weekendu, wybrać się w podróż na przeciwległy, elektronarzędziowy, biegun. Nie oszukujmy się, dla większości z majsterkowiczów trudno lub wręcz nieosiągalny. Skoro jednak już jesteście, zapnijcie pasy - Pan Fleks zaprasza! Dzisiejszy post poświęcimy prawdziwemu Mercedesowi wśród elektronarzędzi dla profesjonalistów - marce Festool. 

Festool C12 - jak głosi hasło reklamowe Festoola, nie bez powodu przechodzi się do klasyki ;-)
Z marką Festool Pan Fleks zetknął się po raz pierwszy się przed paroma laty, podczas remontu kuchni. Jego domostwo nawiedził bowiem stolarz, taszcząc za sobą furę biało-zielonych skrzynek. "Chce zostać u nas na dłużej" - pomyślał Pan Fleks - "Stąd bagaże". Nie wiecie nawet, jak bardzo się myliłem...
W trakcie rozmowy okazało się, że Pan Fleks popełnił całkiem spore faux pas, bowiem ciekawy zawartości skrzynek, zapytał wprost: - Czy to Hitachi? Pan stolarz się żachnął, podkręcił wąsa i odparł z kamienną miną - "Nie, Festool!", po czym w ciszy zabrał się za docinanie blendy pod kuchenną zabudowę.
Rzut oka na allegro - Festool, cena podstawowej wkrętarki - około 2000 PLN. Wszystko jasne. Niech żyje król!

Festool TI 15 - pierwsza w rodzinie wkrętarka udarowa. Dzięki elektronice wyeliminowano, tzw. efekt odbicia - przy dokręcaniu z udarem nie urwie nam ręki, że tak powiem.

Festool to niemiecki producent elektronarzędzi dla wymagających zawodowców. Bliźniacza marka - Protool - to narzędzia dedykowane cieślom i dekarzom. Festool wydaje się być bardziej wysublimowany, ale nie dajcie się zwieść jego ładnej obudowie - w środku drzemie SIŁA i MOC! Co sprawia, że za podstawowy model wkrętarki musimy zapłacić niemal dwa tysiące złotych? Patenty. Ergonomia. Wygoda. Niezawodność. Poprzestańmy na tych czterech. Festo słynie z szalenie przemyślanej konstrukcji i rozwiązań mających na celu polepszenie komfortu pracy narzędziami. Przykłady? Proszę bardzo - silniki bezszczotkowe EC-TEC, Centrotec, FastFix oraz cała masa innych drobiazgów.

Festool C12 - dzięki niestandardowemu kształtowi obudowy bardzo dobrze wyważona. Przy pracy nad głową zyskujemy dodatkową ochronę dłoni przed upadającymi przedmiotami - przedni panel z uchwytem na bity.

Wkrętarki z serii C mają bardzo charakterystyczną budowę. Oprócz dobrego wyważenia, znajdziemy tam kilka ciekawostek, np. pokrętło regulacji momentu obrotowego w zasięgu małego palca - nie trzeba odrywać się od pracy, aby zmienić ustawienia. 



Festool C12 - mała, poręczna i naszpikowana elektroniką. Mniaaaaammm...


We wspomnianym modelu zastosowano także całkowicie elektroniczną regulację sprzęgła - aby przestawić tryb na wiercenie, nie musimy kręcić pierścieniem, wystarczy, że przełączymy suwak na górze obudowy. Mało tego - kiedy powrócimy do wkręcania, narzędzia "zapamięta" poprzednie nastawy sprzęgła.


Kolejną ciekawostką jest sposób mocowania akcesoriów. Festool wymyślił bowiem Centroteca i FastFixa - pierwszy nie ma niczego wspólnego z przybyszem z kosmosu, a drugi - z zupką chińską. Są to specjalne systemy mocowania akcesoriów oraz dodatkowych nasadek. W zależności od zestawu możemy kupić narzędzie z dodatkową przystawką mimośrodową i kątową.



W ostatnim czasie Festool wypuścił na rynek nową wkrętarkę - zasilaną akumulatorami Li-Ion, ważącą niespełna kilogram, wyposażoną w Centroteca, o nazwie CXS Li 1,3: 
Festool CXS Li 1,3 - dobry sposób, aby za około 1000 złotych zasmakować w Festoolu.

Jest znacznie mniejsza od modeli C i T, ale znajdziemy tam LEDowe podświetlanie miejsca pracy, uchwyt do paska, dwubiegową przekładnię i akumulator 10,8 V o pojemności 1,3Ah. Nie ma natomiast nowoczesnego silnika EC-TEC i kilku innych rewelacyjnych patentów. W tym modelu moment wyregulujemy klasycznie - pierścieniem.

Zadajmy sobie (wiszące w powietrzu od dłużej chwili) pytanie: czy Festool to sprzęt dla majsterkowiczów i hobbystów poświęcających na to szlachetne zajęcie co drugą sobotę? Rozum podpowiada, że nie. W cenie modelu C12/T12 dostaniemy przynajmniej 4 lub 5 wkrętarek innej marki (chociażby Metabo, AEG czy Kressa). Czy będą pracowały tak samo - zapewne podobnie. Po co zatem wypruwać sobie żyły i - wzorem Pana Fleksa - odkładać na nową wyrzynarkę Festo wszystkie drobne z ostatnich 12 miesięcy?  Odpowiedź jest prosta - bo w życiu trzeba w coś wierzyć, a Festool to coś więcej niż religia;-) No i czasami trzeba przy sklepowej kasie stracić głowę, zanim zrobią to nasze żony ;-)!


Pan Fleks dziękuję za pomoc w realizacji materiału Autoryzowanemu Dilerowi marki Festool z Poznania, czyli Ekipie i Właścicielom sklepu:


Spragnionym kolejnych doznań i garści technicznych szczegółów polecam stronę domową Festoola - www.festool.pl. Ostrzegam, uzależnia! ;-)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...